Sustuk

Sustuk,

Kelimeler anlamını yitirince…

Gözler köhne kara delikler haline gelince,

Sustuk.

Yudum yudum insanlığımızı kustuk,

Önümüzde bereketli bir tarla gibi açılan avuçlara.

Kustuk, vahşetimizden artakalan merhameti.

Sustuk,

Gözlerimizde köhne kara deliklerle

Namuslu insanların başlarının üzerine basıp basıp

Küçücük çocuklarının düşlerini

Bir gece ansızın tavana asıp,

Sustuk.

Ceplerimizde bozuk hayatların şıkırtısı,

Bir fahişe gibi neşelendirirken bizi…

Kustuk.

Sustuk,

Açılan koca koca mezarlara

Gömerken minik minik bedenleri,

Sustuk.

Oysa biz, hepimiz

‘Söz’ün bittiği yerde değil

‘Öz’ün bittiği yerde

Sustuk.