Kağıttan Gemiler

Ölen Çizgiler

Düşlerini sevdim ben

Bir de gülüşlerini…

Kaldığım merdiven altı tenhalıkların.

Sersiz bir yaz yağmuru gibi

Nizamsız yağarken öfke, kin ve nefret…

Öldüğüm karanlıkların

Namluya sürülmüş ıslığını sevdim.

Kitap aralarında unutulmuş

Mühim notlar kadar

Çelişkiliydi yeryüzündeki aksim

Kaldı ki yol ortasına serilmiş

Çıplak beyaz çizgiler kadar

Keskin ve namuslu idim.

Öldüm…

Gözlerimin içinde

Şafak sökerken…

Ben öldüm.

Kanım bildiğin kan rengiydi

Abartmaya gerek yok…

Sarılsan…

Sarılsan da ölürdüm.

Tekneler salınırdı

Dingin ılık feryatlarında

Ben yine de ölürdüm.

Mavi-beyaz ölürdüm

Kırmızıya bulanmış

Gündüzün kirli karanlığında.